لحظه آن را رها کند. اگر رها کردیم، جاده لغزنده است، درّه عمیق است؛ خواهیم لغزید وسقوط خواهیم کرد، تا باز جایی دستمان به مستمسکی، سنگی، درختی و بوته‌ای گیر کند، و بتوانیم خودمان را بالا بکشیم.

« ان الذین اتقوا اذامسهم طائف من الشیطان تذکروا فاذاهم مبصرون. ( ۱ )»؛ وقتی که آدمِ با تقوا، مسِّ شیطان را احساس کرد، فوراً به خود می‌آید و حواسش جمع میشود. شیطان که از ما دور نمیشود ! پس، اوّلین وصیت، تقواست.

دنبال تقوا، مطلبی دیگر است: « وان لا تبغیا الدنیا و ان بغتکما .» دنبال دنیا ندوید، اگر چه دنیا دنبال شما بیاید. این هم نکته دوم. این هم از لوازم تقواست. البته همه کارهای نیک، از لوازم تقواست. از جمله، همین ندویدن دنبال دنیا. نمیگوید که « ترک دنیا کنید .» میگوید: « لاتبغیا .» دنبال دنیا حرکت نکنید. دنیا را طلب نکنید. در حقیقت، با تعبیر فارسی ما، چنین معنی میدهد که « دنبال دنیا ندوید .» دنیا یعنی چه ؟ یعنی آباد کردن روی زمین ؟ یعنی احیا کردن ثروتهای الهی ؟ این است معنای دنیایی که گفتند طلب نکنید ؟ نه ! دنیا یعنی آنچه که شما برای خودتان، تمتّعات خودتان و لذّات خودتان میخواهید. این را دنیا میگویند. و الّا، آباد کردن روی زمین، اگر با هدف خیر و صلاح بشریت انجام گیرد، عین آخرت است. این، همان دنیای خوب است. دنیایی که مذمّت شده است و نباید دنبالش برویم، دنیایی است که ما را، نیروی ما، تلاش ما و همت ما را متوجّه خود میکند و از

«5»