بیانات سال 72
است؛ این مهم است؛ این در دنیا منشأ اثر است. مع‌‌‌الاسف در دنیا قضایایی علیه مسلمین انجام میگیرد و در مجامع جهانی، نسبت به آنها بیاعتنایی میشود. مثل قضیه‌‌‌ی بسیار مهم و فاجعه‌‌‌آمیز اخیر که در فلسطین اشغالی رخ داد؛ یا ماجرای حرم شریف ابراهیمی، یا قضایای بوسنی و هرزگوین، یا قضایای کشمیر، یا بقیه قضایایی که نسبت به ملتهای مسلمان یا جمعیتهای مسلمان در بعضی از کشورها انجام میگیرد. اگر امت اسلامی از یگانگی نسبیای برخوردار بود و در مقابل این قضایا موضع میگرفت، مسلّماً این حوادث اتّفاق نمیافتاد. شما ببینید فاجعه‌‌‌ای به عظمت آنچه که در حرم شریف ابراهیمی اتفاق افتاد، اگر در هر نقطه‌‌‌ای از دنیا که اندکی با منافع ابرقدرتها ربط داشت اتفاق میافتاد، چه عکس‌‌‌العملهایی بر آن مترتّب میشد ! اگر در پناه حکومت جائرانه‌‌‌ی یک دولت، برای مردم ولو مردمی که در آن کشور بیگانه محسوب میشوند چنین اتّفاقی بیفتد، میشود آن دولت را مقصّر ندانست و مورد سرزنش قرار نداد ؟ بگذریم از این‌‌‌که فلسطینیها در آن‌‌‌جا صاحبخانه‌‌‌اند؛ صاحبخانه‌‌‌هایی که متأسّفانه اقلیت قلمداد میشوند ! اگر صاحبخانه هم نبودند و این حادثه اتّفاق میافتاد، جا داشت که دولت غاصب صهیونیستی از طرف مجامع بین‌‌‌المللی و از طرف هر کس که در دنیا و در مسائل جهانی دارای اثر است، مورد مؤاخذه و تعقیب و مجازات قرار میگرفت. اما آب از آب تکان نخورد. البته مقاله مینویسند، حرف میزنند و حتی اشخاص، محکوم هم میکنند؛ اما دولتهایی حتّی حاضر نشدند فاجعه‌‌‌ای به این عظمت را محکوم کنند.