و اساسی خودمان مورد توجّه قرار دهیم. پس ملت ما، امروز از جمله موضوعهایی که احتیاج دارد به درستی به آن توجّه کند، موضوع ذکر و دوری از غفلت است. همه باید سعی کنند غفلتها را - چه در زمینه مسائل شخصی و چه در زمینه مسائل سیاسی، مسائل اجتماعی و مسائل مهم عالم، و بخصوص عالم اسلام ( اگر وجود دارد ) - بزدایند تا یک فضای روشن و نورانی به وجود آید که آحاد مردم بتوانند حقایق را به روشنی بفهمند. این، آن چیزی است که دین میخواهد و قرآن ما را به سمت آن هدایت میکند.

یک نکته مربوط به همین مطلب در زندگی ابراهیمِ خلیل الرّحمن علیه‌الصّلاة والسّلام وجود دارد که آیات مربوط به این مطلب در سوره انبیا قابل توجّه است. ابراهیم علیه‌السّلام به عنوان یک جوان داعی توحید و تنها دعوت کننده به معرفت پروردگار در یک جامعه غفلت‌زده و شرکآلود، وارد میدان دعوت شد؛ اما دلها همه خواب و مغزها متحجّر شده بود. ابراهیم علیه‌السّلام، به تدبیر الهی باید تکانی به دلها، فکرها و ذهنهای مردم میداد تا در سایه این تکانِ شدید، میتوانست حرف خود را به اعماق جان مردم برساند. آن تکانِ شدید، این گونه به وجود میآمد که ابراهیم علیه‌السّلام، بتخانه و مرکز ایمان کورکورانه و جاهلانه آن مردم را به هم بریزد.

او وارد بتخانه شد، بتها را شکست و تنها یک بت را که بت بزرگ بود، سالم نگاه داشت؛ برای این‌که از همین نقطه بتواند استفاده کند و ذهنها را متوجّه حقیقت سازد.

«5»