اعلای عظمتِ ذاتِ مقدّسِ ربوبی است؛ آن وقت معنای « سبقت به سایه عرش » هم اعلی درجه تحصّنِ عبد در عرش مولای خودش است. بالاترین چیزی که میشود برای بنده فرض کرد، همین است که انسان به ظلّ عرش پروردگار پناه ببرد. « قیل: یا رسول‌اللَّه و من هم ؟» چه کسانی هستند که به سایه عرش رحمان سبقت میجویند ؟ « فقال: الّذین یقبلون الحقّ اذا سمعوه .» کسانی که این چند خصوصیت را دارند: اوّل این‌که وقتی حق را شنیدند، آن را قبول میکنند. « و یبذلونه اذا سئلوه .» این هم طرف دیگر کفّه است که وقتی از آنها سؤال شد « حق چیست ؟» بدون ملاحظه آن را بیان میکنند؛ حق را بذل میکنند. همین دو کلمه را شما ملاحظه بفرمایید، که اگر در همین دنیای غرق در فساد امروز - که بلاشک ذهنها، دلها، وجدانها و عقولی در آن پیدا میشود که حقیقت را بفهمند و حق را تشخیص دهند - تحقّق پیدا کند، چه میشود !

حق چیست ؟ حق آن چیزی است که بنای خلقت بر آن است. « ما خلقناهما الّا بالحقّ ( ۵ ).» حق، مبنای آفرینش الهی است؛ یعنی همان چیزی که باید باشد و همان چیزی که همه مجاهدتهای مجاهدانِ عظیمِ تاریخ و عالم، برای رسیدن به آن است. حق، موضوع بسیار مهمّی است. همان چیزی که اگر شناخته و تبعیّت شود و تحقّق پیدا کند، هیچ نادرستی، نامطلوبی و ناسزاواری در عالم نخواهد بود. به هر اندازه که تحقّق پیدا کند، این‌طور خواهد شد. این، چیزِ کمی است !؟ خوب؛ هستند کسانی

«3»