یکی از بزرگترین نقاط قوّت ملت ایران، همین انقلابی است که شکل گرفت و به پیروزی رسید. یک نقطه قوّت بزرگِ ملت ایران این است که حکومتی مردمی دارد. دستگاه، مردمی است؛ رئیس جمهور، مردمی است؛ نمایندگان، مردمی و از متن ملتند و سلطان و پادشاه نیستند که تحکّم بر مردم را حقّ خودشان بدانند و آنها را نوکران خود به حساب آورند. عمّال حکومت ستمشاهی این گونه بودند. مردکِ بیسوادِ بیشخصیّتِ بیارزش، به صرف این‌که پدرش فردی قُلدر همچون خود وی بود، صاحب اختیار مردم شده بود. مردم هم اگر در مقابلش به خاک میافتادند، حقّشان بود؛ باید میافتادند ! او هم حقِ‌ّ خود میدانست که هر چه را میخواهد بر مردم تحمیل کند. آن چه حکومتی بود ! آن چه ننگی برای یک ملت بود !

امروز به فضل پروردگار، کسانی که در این کشور در رأس قدرت و حکومتند، برای خود و منسوبین خود، هیچ ادّعایی ندارند و هیچ چیز نمیخواهند. امام، با آن عظمت، خودش را خدمتگزار مردم میدانست و به آن افتخار میکرد. مسؤولین نیز افتخارشان این است که خدمتگزار مردم باشند. صریحاً هم میگویند: « ما خدمتگزار مردمیم و برای خدمتکاری مردم آمده‌ایم .» چند صباح هستند و چند صباح هم نیستند. این، ارزش بسیار بزرگی است. این نقطه قوّتِ بسیار بزرگی است. البته نقطه قوّتهای فراوانی وجود دارد که نمیخواهم آنها را یکی یکی بشمارم.

«16»