عضله قوی را دارید. حالا این گوی و این میدان ! میتوانید بروید و میتوانید نروید. بعضی با همین امکانات، به جای این‌که به طرفِ اوج بروند، بر میگردند به طرف تنزّل که شقاوت عظیمی است. خداوند ما را از این‌که دچار چنین وضعی شویم نگه دارد. پس، اینها امکانات شماست.

برادران عزیز ! تلاش، جهاد و مجاهدت، از همه پسندیده و زیباست؛ بخصوص از کسی که ابزارِ این کار در اختیار اوست و میتواند این جهاد را در بهترین جایگاه خود قرار دهد و از آن بهره ببرد. بهره مورد نظر چیست ؟ آن بهره دو بخش دارد: یک بخشِ شخصی دارد که این اصلِ قضیه است. ( این را توجّه کنید !) قسمت اعظمِ مجاهدت در راه خدا، برای شخصِ خودِ شماست. « علیکم انفسکم لایضرّکم من ضلّ اذ اهدیتم » ( ۲ ) اصل قضیه این است که ما باید به عنوان یک بنده خدا، از عهده بندگی خدا برآییم. یا میتوانیم که در این صورت، سر بلند و سعادتمند خواهیم شد؛ یا نمیتوانیم که در این صورت، شقاوت است. تلاش و جهادی که میکنیم، سازندگی، خودسازی و دیگر سازی، که به دنبالشان میرویم، خدمتی که به خلق میکنیم، اقامه عدلی که میکنیم، حکومتی که به‌راه می‌اندازیم، همه در درجه اوّل، برای این است که پیشِ خدای متعال به عنوان یک بنده بتوانیم عرض کنیم: « پروردگارا ! ما حقّ بندگی تو را تا حدّی که توانستیم به‌جا آوردیم .» در دعا هست که « و جعل من ظنَّ به علی عباده فی کفاء لتعزیة حقّه .»( ۳ ) دعای خوبی هم هست. احتمال این‌که صادر از معصوم باشد، زیاد است. ( حالا

«4»