قرارداد اجتماعی نیست؛ بلکه یک حرکت است و بیش از همه، مسؤولین نظام باید خودشان را به این حرکت آرایش دهند. هر یک از ما که در این نظام، مسؤول هستیم باید تسابق به این حرکت کنیم. البته آحاد انسانها مسؤولند؛ منتها خصوصیت ما این است که مسؤولیتِ جمع کثیری را بر دوش داریم و این بار، سنگینی میکند. اوّلین مسأله این است که ما بکوشیم فراتر از یک امر قراردادی حرکت کنیم. این که بگوییم دیروز این جامعه، جامعهای طاغوتی بود، امروز بنا را بر این بگذاریم که اینجا یک جامعه اسلامی است، کافی نیست. جامعه ما در این پانزده سال به برکت رهبرىِ بزرگمردی که حقیقتاً متأثّر از اسلام بود، به جامعهای اسلامی تبدیل شد. امام بزرگوار، حقیقتاً با همه وجود، اسلام را درک میکرد، آیات قرآن را مینیوشید و از آن بهره میبرد. او خود را با معارف اسلامی و قرآنی تطبیق میکرد و به مردم نیز چنین توصیهای مینمود. نتیجه آن حرکت هم، خیل عظیم جوانان مؤمن و مردمان متّقی و مردان و زنان مجاهد فیسبیلاللَّه در جامعه ماست که بحمداللَّه کم هم نیستند و از همه جا بیشترند. اما این حرکت باید همانطور با شدّت و قوّت ادامه پیدا کند. شما به تبلیغات دشمن نگاه نکنید. رسانههایی که با پولهای حرامِ زورمندان و زرمندان اداره میشوند و جهت مییابند ارزشی ندارند. حرفهای آنها که از رادیوها پخش میشود فاقد ارزش است و قیمتی ندارد. آنها در حقیقت، برف انبار میکنند. معلوم است