عزیزان من ! برادران و خواهران من ! بخصوص شما جوانان ! مبادا امر به معروف و نهى از منکر فراموشتان شود. همین اندازه که با زبان، امر به معروف و نهى از منکر کنید؛ همین اندازه که متخلّف را مخاطب قرار دهید؛ همین اندازه که تارکِ واجب را خطاب نمایید و تارکِ معروف را امر به اتیان معروف کنید، کافى است. لازم نیست مشت آهنین درست کنیم. خداى متعال که امر به معروف را - که متکّى به زبان است - واجب کرده است، حکمت و مصلحت را بهتر از من و شما مى‌داند. بعضى کسان نگویند: آقا ! شما به ما مى‌گویید امر به معروف کنید، دست ما خالى است ! امر به معروف به دست شما کار ندارد، بلکه به زبان شما کار دارد. با زبان - حتى با زبان خوش - امر و نهى کنید. زبان خوش، صخره را هم گود و سوراخ مى‌کند. در امر به معروف و نهى از منکر مبادا زبان فراموش شود. هرچه تخلّف بالاتر، نهىِ از آن مهمتر. هرچه کار معروفى که باید انجام بگیرد و انجام نمى‌گیرد، عظیمتر، امر به انجام آن داراى اهمیت بیشتر. امروز در مقیاس جهانى هم ما موظّفیم که امر به معروف و نهى از منکر کنیم. فقط به محله و کوچه و خیابان یا شهر و کشور خودمان نگاه نکنیم. گرچه مسائل نزدیک، فوریتر است؛ امّا مسائل جهانى هم بر دوش ماست. البتّه مسائل جهانى را یک نفرى نمى‌شود فریاد کرد؛ ملّت باید فریاد کند. آن وقت صدایش دنیا را خواهد گرفت. همین راهپیماییهایى که شما به مناسبتهاى گوناگون دارید - بیست و دوم

«9»