بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحیم لازم دانستیم که به آقایان محترم عرض تشکّری بکنیم و امیدواریم که خداوند متعال به همه‌ی شما آقایان محترم توفیق دهد تا بتوانید این امر مهم و اساسی را که به نسل رو به رشد و رو به آینده‌ی کشور و حفظ دیانت و حفظ صفای معنوی او ارتباط پیدا میکند، به بهترین وجه پیش ببرید و به پایان برسانید. بنده از همه‌ی آقایان به خاطر قبول مسؤولیتِ ارتباط با دانشگاههای کشور تشکّر میکنم. واقعیت این است که دانشگاههای ایران روزی متولّد شدند که در فضای این کشور از دین خبری نبود. نه این‌که کسی متدیّن نبود ! چرا؛ در مساجد و در محیطها و مدارس دینی و منازل علما، دین حاکم بود. لکن در آن بخش از کشور که برای آن و به منظور هدف‌دهی به آن نسل و آن مجموعه، دانشگاه تشکیل میشد، دین مطلقاً حاکمیت نداشت. در کل کشور هم که معلوم است؛ با دین مبارزه میشد. اگر چه بچه‌های خودِ ما - یعنی همین بچه مسلمانها - به همان دانشگاهها رفتند، و اگر چه بسیاری از اساتید و گردانندگان امور دانشگاهها، حتّی در دوران گذشته هم مسلمان بودند؛ لکن هیچکدام از این دو عامل - یعنی وجود دانشجو و استاد مؤمن - نمیتوانست بر بافت و بنیان و شاکله‌ی دانشگاه، تأثیر بگذارد. شاکله‌ی دانشگاه، همانی است که بنیانگذاری کردند. اما امروز باید آن شاکله به

«1»