در قوّه‌ی قضائیّه‌ی نظام جمهوری اسلامی اوّلاً علم لازم است؛ آگاهی و معرفت. لذاست که باید حوزه‌های علمیّه و دانشکده‌های حقوق و مؤسّساتی که در هر جا مربوط به حقوق قضائی هستند، نخبه‌ی افراد خودشان را بفرستند به داخل قوّه‌ی قضائیّه. در حوزه‌ی علمیّه، نخبه‌ی فضلا و مجتهدین باید فرستاده بشوند به قوّه‌ی قضائیّه؛ کمااینکه همیشه‌ی عهد و عهود مختلف اسلامی در این کشور همین‌جور بوده است. البتّه دستگاه قضائی نبوده است، به‌اصطلاح سیستم نبوده است لکن قضا را شخصیّت‌های بزرگ، مجتهدین عالی‌مقام، مجتهدین بزرگ میکردند، محضر را مجتهدین بزرگ مینوشتند، امضای آنها بود که اعتبار میداد به قباله‌جات و به اسناد و به قراردادها؛ در همه‌ی بخشها این‌جور بود. امروز هم از حوزه‌ی علمیّه یک جمع و یک عدّه از نخبه‌ها را، مجتهدین بزرگ را باید بفرستند به داخل قوّه‌ی قضائیّه، [البتّه] نمیگوییم همه‌ی مجتهدین؛ یک عدّه باید باشند تدریس کنند، یک عدّه‌ای باید باشند تحقیق کنند، یک عدهّ‌ای باید باشند شاگرد تربیت کنند، یک عدّه‌ای باید باشند ان‌شاءاللّه مراحل عالیه‌ی فقاهت را و رسیدن به مراتب اعلیٰ را طی کنند؛ عدّه‌ای باید بمانند؛ این یک وظیفه است. دانشکده‌های حقوق همین‌جور، مؤسّسات و سازمانهایی که شاگرد حقوق قضائی تربیت میکنند، همه همین‌جور؛ باید نخبه‌هایشان را بفرستند به قوّه‌ی قضائیّه و قوّه‌ی قضائیّه جذب کند؛ این یک وظیفه است. خب، پس اوّل، علم لازم است.

«5»