بیانات سال 1374
بسماللّهالرّحمنالرّحیم
و الحمد للّه ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی خیر خلقه محمّد المصطفی و آله الطّاهرین.
وَ اَذِّن فِی النّاسِ بِالحَجِّ یَأتوکَ رِجالًا وَ عَلی کُلِّ ضامِرٍ یَأتینَ مِن کُلِّ فَجٍّ عَمیق.1
چون بهار طبیعت که همواره در میعاد همیشگی خود لبریز از نشاط زندگی فرامیرسد، موسم حج، نوبهار جان و دل و فصل رویش و پیدایش روح زندگی توحیدی در دل هر مسلمانی که خود را به میقات رسانده باشد، همهساله در موعد خدایی و همیشگی بازمیگردد تا چون چشمهسار مبارکی، رشحات حیات طیّبهی اسلامی را بر سراسر جهان اسلام بپاشد و کسانی را که توفیق یافتهاند که تن به این سرچشمهی مبارک بزنند، از غبار و کدورت گناه و شرک و مادّهگرایی و میل به پَستی و بدکرداری پاک کند و در آنان اگر اهل توجّه و تذکّر باشند، مایهی صلاح و فلاح یک عمر را ذخیره سازد.