بیانات و مکتوبات 1374
اکنون بیش از چهارده قرن است که ندای ابراهیم خلیل از حلقوم محمّد مصطفیٰ (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) همه‌ساله میهمانان بیت را در این موسم به پایگاه معنویّت و وحدت میکشاند تا گِرد مرکز توحید، همراه با آن جریانِ ابدیِ عروج طواف کنند و در پشت مقام ابراهیم به سمت کعبه‌ی محمّدی (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) نماز گزارند، و میان صفا و مروه سعی ابدی مؤمن از منشأ صفا را مجسّم سازند. و معرفت به حقارت خویش و عظمت و عزّت حق‌تعالی را در عرفات، و زمزمه‌ی ذکر و اُنس و عشق به حضرت احدیّت و درک نور تابان آن بی‌همتا را در صحرای ظلمانی وجود خود در مشعر بیاموزند، و در منیٰ شیطان بزرگ و شیطانهای دیگر را هدف رمْی خود سازند، و به نشانه‌ی قربانی کردن هواها و تمایلات منحرف‌ساز، ذبیحه‌ای قربانی کنند و این‌همه را در حال احرام که حریم جان و دل حاجی در برابر میوه‌های ممنوع این بهشت است و در کنار دیگر مسلمانان از هر جا و هر نژاد و با هر رتبه‌ی مادّی یا معنوی و دارای هر زبان و فرهنگ به‌جای آورند و آنگاه به نشانِ زدودن همه‌ی چرکها و پلیدی‌هایی که در فضای آلوده‌ی زندگی مادّی بر جان و دل آنان نشسته است، حلق و تقصیر کنند و سپس بار دیگر با طراوتی که از زدودن گناه و تجلّی معرفت و محبّت خداوند در جان و دل آنان پدید آمده است، به خانه‌ی خدا برگردند و طواف و نماز و سعی را این بار در آفاقی برتر از پیش به‌جای آورند و با ذخیره‌ای سرشار از توحید و معنویّت و صفا و عزمی راسخ در مبارزه با شیطانها و قدرتی فائق بر نفْس خویشتن، آماده‌ی برگشتن به دیار خود و پراکندن عطر حج در اقطار2 گیتی باشند.