در منزل «عذیب» چهار نفر به حضرت ملحق شدند؛ حضرت فرمود: اَما وَاللّهِ اِنّی لَاَرجو اَن یَکونَ خَیراً ما اَرادَ اللّهُ بِنا قُتِلنا اَم ظَفَرنا.14 این هم نشانه‌ی اینکه گفتیم چه به پیروزی برسند، چه کشته بشوند، تفاوتی نمیکند؛ تکلیف، تکلیف است و باید انجام بگیرد. فرمود امید من این است که خدای متعال آن چیزی که برای ما در نظر گرفته است، خیر ما است؛ چه ما کشته بشویم، چه به پیروزی برسیم، فرقی نمیکند؛ یعنی داریم تکلیفمان را انجام میدهیم.

«23»