در خطبه‌ی اوّلِ بعد از ورود به سرزمین کربلا ــ فَقَد نَزَلَ بِنا مِنَ الاَمرِ مَا قَد تَرَون ــ که مفصّلاً [ایراد] فرمود، فرمود: اَلا تَرَونَ اِلَی الحَقِّ لا یُعمَلُ بِهِ وَ اِلَی الباطِلِ لا یُتَناهیٰ عَنهُ لِیَرغَبِ المُؤمِنُ فی لِقاءِ رَبِّهِ مُحِقّاً،15 تا آخر این خطبه. خلاصه کنم و جمع‌بندی کنم. پس امام حسین (علیه السّلام) برای انجام یک واجب قیام کرد که این واجب در طول تاریخ متوجّه به یکایک مسلمانها است؛ و این واجب هم عبارت است از اینکه هر وقت دیدند نظام جامعه‌ی اسلامی دچار یک فساد بنیانی شده است و بیم آن هست که بکلّی احکام اسلام تغییر پیدا بکند، هر مسلمانی باید قیام کند؛ البتّه در شرایط مناسب؛ [یعنی] آن وقتی که بداند این قیام اثر خواهد بخشید. جزو شرایط، زنده ماندن نیست؛ کشته نشدن نیست؛ اذیّت و آزار ندیدن نیست؛ اینها جزو شرایط نیست؛ لذا امام حسین (علیه السّلام) قیام کرد و عملاً این واجب را انجام داد تا درسی باشد برای همه.

«24»