حالا در زمان امام حسین (علیه السّلام)، هم آن انحراف به وجود آمده است، هم آن فرصت پیدا شده است؛ پس حسین باید قیام کند. انحراف پیدا شده است، برای اینکه بعد از معاویه کسی به حکومت رسیده است که حتّی ظواهر اسلام را هم رعایت نمیکند؛ علناً شرب خمر میکند، کارهای خلاف میکند، تعرّضات و فسادهای جنسی را واضح انجام میدهد، علیه قرآن حرف میزند، برخلاف قرآن و بر ردّ دین شعر میگوید، علناً مخالف با اسلام است؛ منتها چون اسمش رئیس مسلمانها است، نمیخواهد اسم اسلام را براندازد؛ امّا عامل به اسلام نیست، علاقه‌مند به اسلام نیست، دلسوز به اسلام نیست؛ بلکه با عمل خود مثل یک چشمه‌ای که مدام آب گندیده از آن تراوش میکند و بیرون میریزد و همه‌ی دامنه را پُر میکند، دارد از وجود او آب گندیده میریزد و همه‌ی جامعه‌ی اسلامی را پُر خواهد کرد. حاکم فاسد این‌جوری است دیگر؛ چون حاکم در رأس قلّه است، آنچه از او تراوش کند، در همان جا نمیماند، میریزد همه‌ی دامنه را فرامیگیرد؛ برخلاف مردم عادّی؛ مردم عادّی هر کدام جای خودشان را دارند. البتّه هر کسی بالاتر است، هر کسی موقعیّت بالاتری در جامعه دارد، ضرر فساد او بیشتر است. فساد آدمهای عادی برای خودشان و ممکن است برای یک عدّه‌ای دُوروبَرشان موجب فساد باشد؛ امّا آن کسی که در رأس قرار گرفته است، اگر فاسد شد، فساد او میریزد و همه‌ی فضا را پُر میکند؛ همچنان که اگر صالح شد، صلاح او میریزد و همه‌ی دامنه را فرامیگیرد. یک چنین کسی با آن فساد، بعد از معاویه شده است خلیفه‌ی مسلمین، خلیفه‌ی پیغمبر! خب، انحراف از این بالاتر؟

«13»