زمینه هم آماده است. «زمینه آماده است» یعنی چه؟ یعنی خطر نیست؟ چرا، خطر که هست. مگر ممکن است آن کسی که در رأس قدرت است، در مقابل انسانهای معارض برای آنها خطر نیافریند؟ خب معلوم است؛ جنگ است دیگر. شما میخواهی او را از تخت قدرت پایین بکشی و او بنشیند تماشا کند؟ بدیهی است که او هم به شما ضربه میزند. پس خطر هست. اینکه میگوییم موقعیّت مناسب است، یعنی فضای جامعه‌ی اسلامی جوری است که پیام امام حسین ممکن است به گوش انسانها در همان زمان و در طول تاریخ برسد. اگر در زمان معاویه امام حسین میخواست قیام کند، پیام او دفن میشد؛ این به خاطر وضع حکومت در زمان معاویه است ــ که من حالا نمیخواهم آن را شرح بدهم ــ که سیاستها جوری بود که مردم نمیتوانستند حقّانیّت سخن حق را بشنوند. لذا همین امام حسین در زمان معاویه ــ که ده سال این بزرگوار در زمان خلافت معاویه امام بود ــ چیزی نگفت، کاری نکرد، اقدامی نکرد، قیامی نکرد؛ چون آنجا موقعیّت مناسب نبود. قبلش هم امام حسن (علیه السّلام) بود؛ ایشان هم قیام نکرد، چون موقعیّت مناسب نبود. نه‌اینکه امام حسین اهل این کار بود، امام حسن اهل این کار نبود؛ امام حسن و امام حسین فرقی ندارند، امام حسین و امام سجّاد فرقی ندارند، امام حسین و امام علیّ‌النّقی و امام حسن عسکری (علیهم السّلام) فرقی ندارند. البتّه حالا که این بزرگوار این مجاهدت را کرده است، مقامش بالاتر از کسانی است که نکرده‌اند؛ امّا اینها از لحاظ مقام امامت یکسانند. برای آن بزرگوار هم پیش می‌آمد، همین کار را میکرد و به همین مقام میرسید.

«14»