هر یک از سه خصوصیّتی که گفته شد، درخور آن است که با تدبّر و ژرف‌نگری دیده و سنجیده شود و از این راه، بسیاری از معارف نماز آشکار خواهد شد. اکنون هنگامی که می‌بینیم نماز با این ویژگی‌ها و کارسازی استثنائی‌اش، گستردگی‌ای به اندازه‌ی گستره‌ی همه‌ی جامعه‌ی اسلامی دارد، یعنی همه در هر حال و هر جا وظیفه دارند آن را به جای آورند و هیچ‌کس، هرگز از قلمرو این فریضه‌ی الهی بیرون نیست، درمی‌یابیم که اندازه‌ی تأثیر آن در تأمین شرط نیک‌بختی یک ملّت و یک جامعه چقدر زیاد است. حقیقت آن است که هر گاه در میان مردمی، نماز با همه‌ی شرایطش رواج داشته باشد، همین یک واجب الهی آنان را تدریجاً به همه‌ی نیک‌بختی‌ها میکشاند و خیمه‌ی دین را در زندگی آنان برپا میسازد.

«7»