توصیهی مؤکّد اینجانب به همه، بویژه جوانان آن است که خود را با نماز مأنوس و از آن بهرهمند سازند. یعنی اینکه نماز را با توجّه به معنی و با احساس حضور در محضر پروردگار متعال (جلّت عظمته) به جای آورند و این کار را با تمرین بر خود هموار و آسان سازند و تا بتوانند، نوافل، مخصوصاً نافلهی نمازهای صبح و مغرب را نیز اداء کنند. و اگر هنوز در میان کسان و نزدیکان و دوستان آنان کسی هست که خود را از فیض نماز محروم کرده باشد، او را از این گناه بزرگ و خسارت عظیم بازدارند و این کار را با زبان خوش و رفتار حکیمانه انجام دهند. البتّه پدران و مادران نسبت به نماز فرزندان خود مخصوصاً نوجوانان، مسئولیّت بیشتری دارند.