دوّم آنکه در او روح پرستش و خضوع در برابر حضرت باری‌تعالی را که محبوب حقیقی و فطری هر انسان است، زنده میکند و غبار فراموشی از این حقیقت درخشنده را که در ژرفای فطرت او نهاده شده است می‌سِتُرَد.

«5»