بیانات سال 1374
دوّم اینکه این ملّت و همهی ملّتهای خوب فقط جوانها نیستند؛ جوانها نوک پیکانند. نگاه کنید به آن مادری که جوانش را تجهیز کرد و فرستاد؛ نگاه کنید به آن خانوادهای که دو پسر جوان فقط داشت؛ همهی اولادش دو پسر بودند؛ نه دختر، نه پسر، هیچ چیز نداشت؛ یک پدر شهیدی به من گفت: وقتی دو تا بچّههای ما رفتند شهید شدند، باز ما مثل اوّل تنها شدیم؛ [فقط] پدر و مادر؛ شوخی است؟ نگاه کنید به اینهمه ایمان و صفا و اخلاصی که خرج شد در این جبهههای جنگ؛ نگاه کنید به آنهمه ابتکار و ذوقی که مصرف شد برای خودکافی کردنِ نیروهای مسلّح، که دست دراز نکنیم پیش دیگران. یک روز ما حتّی گلولهی آرپیجی را هم باید میخریدیم و به ما نمیفروختند ــ سال 59 اینجوری بود ــ [وقتی] پنج هزار گلولهی آرپیجی وارد اهواز شد، مثل اینکه همهی دنیا را دادند به آن کسانی که آنجا بودند. امروز همین ملّت، همین جوانها، همین استعدادها، همین پاسداران، همین ارتش، قدم در یک میدانهایی گذاشته است که دشمن اگر حتّی بشنود، باور نخواهد کرد. حالا دشمن تبلیغات میکند که اینها دارند بمب اتم درست میکنند و مانند اینها؛ خودش هم میداند دروغ است، همه میدانند دروغ است؛ باور هم ندارد امّا یک پیشرفتهایی را حقیقتاً باور نمیکند. این پیشرفتهای علمی و تکنولوژیکیای که جوان یک ملّت با دست خالی و بدون هیچ سابقه بنشیند و دقیقترین ابزارها را بسازد، از برکات همین دفاع هشتساله بود و جزو موجودی ملّت ایران. اینها همه مجموعهای است که این مجموعه باارزش است؛ نتیجه چیست؟ نتیجه اینکه برای اسلام و مسلمین همهی این مجموعه باید حفظ بشود: جوان رزمندهاش که صف مقدّم است و خاکریز اوّل را نگه میدارد، عواطف و ایمان پدر و مادر، عشق و جوش و شور آن کودک، دختر و پسرِ جوان و نوجوان که همینها در خانهها عمق انقلاب و عمق میدان جنگ محسوب میشدند ــ که بسیجی وقتی برمیگشت به خانه، آنجا را هم صحنهی دیگری میدید که او را دوباره امیدوارانه برمیگرداند ــ داخل مردم، بازار مسلمانها، ادارات مسلمانها، بسیجهای گوناگون، دانشگاه مسلمانها، اینها همه و همه مجموعاً سرمایهی ملّی است؛ اینها را باید حفظ کنند. البتّه شما برادران عزیز و سپاه پاسداران در این مورد وظایفی دارید، دستگاههای دیگر هم وظایفی دارند، آحاد ملّت ایران هم وظایفی دارند.