اگر میخواهید کشور ایران آباد بشود و رفاه اقتصادی، رونق اقتصادی، پیشرفت همه‌جانبه، عزّت سیاسی، امنیّت اجتماعی، امنیّت شغلی، دانش، پیشرفت و تحقیقات از یک طرف و معنویّت از یک طرف، این کشور را روشن و نورانی کند، دو چیز را باید در نظر بگیرید که این دو چیز وظیفه‌ی همه است؛ کاسب، کشاورز، صنعتگر، کارگر، محصّل، استاد، معلّم، فرهنگی، روحانیّون محترم، همه‌ی قشرها مخصوصاً قشرهای آگاه، این دو چیز را باید با هم در نظر بگیرند: یکی اینکه در سازندگی کشور همه با هم باید شرکت کنند، و دوّم اینکه در سازندگیِ نفْس خود [تلاش کنند]: وَ توبوا اِلَی اللّهِ جَمیعًا اَیُّهَ المُؤمِنونَ لَعَلَّکُم تُفلِحون.4 فلاح و رستگاری به این است که همه‌ی ما راه توجّه به خدا، تضرّع به پروردگار، توسّل به پروردگار را به عنوان یک راه روشن داشته باشیم؛ هیچ‌کدام به‌تنهایی کافی نیست. نبادا کسی خیال کند که مملکت بدون فعّالیّت و تلاشِ سازندگی و فقط با ذکر خدا گفتن آباد خواهد شد؛ ابداً؛ باید تلاش کرد، باید مجاهدت کرد؛ هم مجاهدت علمی، هم مجاهدت عملی.

«10»