چیزهایی که به نظر من میرسد که روحانیّت باید با شدّت و جدّیّت دنبال بکند، این چند نکته‌ای است که عرض میکنم: اوّل، معرفت علوم دینی باید در بین روحانیّون گسترش و عمق پیدا کند، یعنی طلّاب و فضلای جوان در کسب علم دین باید کوشا باشند. امروز روزی نیست که ما بدون تکیه‌ی به عمق فنّی کار خودمان ــ همان که بلدیم، همان که رشته‌ی ما است ــ و بدون یک مهارت و تبحّر در رشته‌ی خودمان بتوانیم وظایف مهم را انجام بدهیم. به تعبیر معروف عامیانه: «بی‌مایه فطیر است». این یک وظیفه‌ای را بر دوش همه میگذارد. هر کسی در هر جا هست، یک قدم جلو برود؛ بعضی با تحقیق، بعضی با تأمّل، بعضی با کار روی قرآن، بعضی با کار روی حدیث، بعضی با کار روی آثار برجسته‌ی دینی. من یک وقتی به جمعی از روحانیّون عرض میکردم، اگر از بین آثار شهید مطهّری ده تا از این کتابها را انتخاب بکنند و از اوّل تا آخر با دقّت بخوانند و تأمّل کنند و تعمّق کنند، یک مجموعه‌ی باارزشی است از دانش دین. فقط این نیست که ما بایستی مثلاً فرض کنید که فلان کتاب فقهی را یک بار دیگر بگیریم بخوانیم؛ نه، اینها هم دانش دین است. بالاخره بایستی هر جا هستیم یک قدم جلو برویم.

«9»