عزیزان من! بعضی از بازماندگان شهدا به جای یک مجاهدت، چند مجاهدت میکنند؛ هم مجاهدت کردند که فرزند خوبی را پرورش دادند؛ اینها اجر دارد. هم مجاهدت کردند که این مایه‌ی امیدشان و نور دیده‌شان را در راه خدا اعزام کردند؛ این مجاهدت دوّم. هم مجاهدت کردند که نگرانی‌های دوره‌ی حضور او در جبهه را تحمّل کردند. هر شبی که شب عملیّات بود، این خانواده‌هایی که عزیزانشان در جبهه بودند، حالت اضطراب داشتند؛ این هم مجاهدت است. لحظه‌لحظه‌ی اضطراب شما مادرها پیش خدای متعال محفوظ است؛ خیال نکنید اینها گم میشود؛ در دیوان الهی محفوظ است؛ این هم یک مجاهدت. هم مجاهدت کردند که وقتی شنیدند که عزیزشان به شهادت رسیده است، بی‌صبری نکردند، بی‌تابی نکردند، جبهه‌ی حق را دشمن‌شاد نکردند. لذا ملّت ایران در دنیا معروف شد به «استقامت». بنده در دوره‌ی مسئولیّت اجرائی دیدم رؤسای کشورهایی را و شخصیّت‌های برجسته‌ی سیاسی و انقلابی سراسر دنیا را که وقتی از شما ملّت ایران حرف میزدند، معلوم بود از وجناتشان و از کلماتشان که از اعماق دل برای ملّت ایران احترام قائلند. این احترام برای چه بود؟ برای همینها است. شنیده نشد که خانواده‌ی شهید بی‌تابی بکند و ناشکری بکند ــ البتّه گریه کردن ایرادی ندارد امّا ناشکری نکردند ــ در راه خدا حساب کردند و این، آن چیزی است که مردان بزرگ عالم را تحت تأثیر قرار میدهد.

«7»