بیانات سال 1374
من صریحاً عرض میکنم که دانشگاه امام حسین از دیدار قبلی ما ــ که شاید هفت سال، هشت سال پیش بود2 ــ تا امروز، یک رشد کمّی و کیفی و رشد مطلوبی بحمداللّه داشته است؛ بخصوص در این سالهای اخیر. عزیزان من! بنده در همهی زمینههای مربوط به انسانها معتقدم که رشد، یک امر خداخواسته است؛ وسائل رشد، یک امر خداداده است. آن کسی که ابزار رشد را که خدا در وجود او و در جهان پیرامون او گذاشته، به کار نمیگیرد و رشد خداخواسته را در خود و در محیط پیرامون خود به وجود نمیآورد، کفران نعمت کرده است. البتّه در مسائل شخصی کفران نعمت به وسیلهی یک شخص است [امّا] در مسائل اجتماعی، در مسائل مربوط به ملّتها، در مسائل مربوط به اجتماعات و مجامع انسانی، یک کفران نعمت مربوط به حقوق انسانها است که به هیچ وجهی هم از سوی پروردگار آمرزیده نیست: اَلَم تَرَ اِلَی الَّذینَ بَدَّلوا نِعمَتَ اللّهِ کُفرًا وَ اَحَلّوا قَومَهُم دارَ البَوار * جَهَنَّمَ یَصلَونَها وَ بِئسَ القَرار؛3 این انذار قرآنی است دربارهی اینگونه اشخاص.