بیانات سال 1374
بسماللّهالرّحمنالرّحیم
و الحمد للّه ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّد الانبیاء و المرسلین سیّدنا و نبیّنا ابیالقاسم محمّد و علی آله الاطیبین الاطهرین المنتجبین سیّما بقیّة اللّه فی الارضین.
جلسهی بسیار بزرگ و مهم و بهیادماندنیای است. ارکان و اعیان2 بزرگترین حوزهی علمی شیعه مجتمعند و فضلا و نخبگان و برجستگان شاغل در این حوزهی مبارکه تشریف آوردهاند تا بنده که افتخار دارم طلبهی این حوزه و جزو آحاد شما برادران عزیز و طلّاب این مدرسهی عظیمالشّأن هستم، عرایض خودم را که عمدتاً هم در اطراف همین حوزهی مبارکه است، عرض کنم. در انتخاب مطلب دچار تردید نشدم؛ حرف برای گفتن هست و لکن آنچه من ترجیح دادم که عرض بکنم و از این فرصت مغتنم استفاده بکنم، سخنی است که به اعتقاد بنده اَهمّ و اقدم و اولای از هر سخنی در چنین محفلی است و آن سخن دربارهی حوزهی علمیّه و جامعهی روحانیّت و پایگاه رفیع علمی و دینی و تبلیغی و هدایتیای است که به دست بندگان بزرگ و صالحی در این نقطه بنا شده است. لذا بحث امشب دربارهی حال و آیندهی حوزه است.