و من این را عرض بکنم، همان‌طور که در آغاز عرایضم گفتم، امروز یک فرصت استثنائی است که این فرصت را انقلاب به ما داده است. در سایه‌ی انقلاب است که حوزه‌های علمیّه بدون اینکه یک دستگاه جابری، ظالمی، خبیثی، با توجّه، به دنبال آزار کردن طلّاب و علما و فضلا و حوزه‌ی علمیّه باشد، میتوانند درس بخوانند؛ در گذشته این‌جور نبود. در گذشته انواع موذیگری‌ها را میکردند؛ از کماندوها و چماق‌به‌دست‌های دستگاه جبّار پهلوی که در همین مدرسه‌ی فیضیّه و در این میدان آستانه و صحن مطهّر و خیابان ارم یک خاطره‌ی فراموش‌نشدنی از وجود پلید خودشان در سال 41 به وجود آوردند بگیرید، تا انواع وسوسه‌های دیگر. کاری میکردند که طلبه فرصت درس خواندن و دل و دماغ درس خواندن پیدا نمیکرد. تبلیغات میکردند، تحقیر میکردند، به علما اهانت میکردند، وسوسه‌های گوناگون درست میکردند، دامها بر سر راه دل جوان این مجموعه پهن میکردند؛ امروز اینها نیست، وانگهی همان‌طور که عرض کردم، آن روز افق تاریک بود.

«12»