یک روزی بر اثر سلطه‌ی دستگاه‌های فاسد بر این کشور و نفوذ بیگانگان در همه‌ی اعماق این کشور بزرگ، همه‌ی منابع حیاتی به نحوی هدر میرفت؛ منابع مادّی ضایع میشد؛ منابع انسانی نابود میشد؛ منابع معنوی، فکری و عقیدتی رو به اندراس5 میرفت. آن کسانی که در دنیا داعیه‌ی صاحب‌اختیاری همه‌ی عالم را دارند، آن روز از ایران راضی بودند. کسانی که ملّتها را برده‌ی خودشان میخواهند، آن روز از ایرانِ دوران استبداد تعریف میکردند، آن را ستایش میکردند. ایرانِ آن روز برای بیگانگان خوب بود، برای طمع‌کاران خارجی بهشت بود، برای کسانی که جز به زیان ملّت ایران اقدامی نمیکردند، نقطه‌ی امن بود امّا برای ملّت ایران، برای صاحبان این سرزمین، برای فرزندان این خانه، فضائی ناامن، زندگی‌ای ناخوش، محیطی از همه سو یأس‌آور و مرگ‌بار به حساب می‌آمد. جوان این مملکت احساس افتخار نمیکرد، دانشجوی این مملکت آن روز همه‌ی همّتش این بود که خود را به نحوی به بیرون از این مرزها برساند و همان جا سرگرم بشود. آن کسانی که میخواستند برای کشور و برای ملّت خود تلاش کنند، خون دل میخوردند. امروز ایران، یک ایران مستقل است. امروز سر ملّت ایران در زیر بار تحمیل هیچ زورگویی در دنیا خم نمیشود. امروز ملّت ایران از امکانات مادّی و معنوی خود برای کشور خود، برای امروز خود، برای آینده‌ی خود استفاده میکند.

«3»