رژیم آمریکا خیال کرد که با تصویب یک مبلغی5 ــ حالا 20 میلیون دلار نه، 200 میلیون دلار، 2 میلیارد دلار؛ هر چه ــ برای خرابکاری در ایران بزرگ، ایران سربلند، ایران اسلامی، او را در انزوا قرار خواهد داد، [امّا] خودش در انزوا قرار گرفت، بدون اینکه بداند و بفهمد. اینها خیال کردند که افکار عمومی عالم نمیفهمد چقدر این حرکت اینها سخیف و رسوا است! ممکن است حالا بفهمند. حالا که افکار عمومی دنیا این کار را محکوم کرده است و هر چه بگذرد، بیشتر هم محکوم خواهد کرد، ممکن است بفهمند، ممکن است پشیمان بشوند، ممکن است بخواهند کاری کنند که یاد این قضیّه را به فراموشی بسپارند؛ [امّا] مگر ما میگذاریم؛ مگر ما میگذاریم این فضاحت آمریکایی فراموش بشود؟ همه‌ی دنیا، همه‌ی نسلهای آینده باید بدانند که وقاحت رژیم آمریکا در یک دورانی به اینجا میرسد که صریحاً در مقابل یک دولت آزاد و یک ملّت مقتدر، بودجه برای خرابکاری درست میکند و تصویب میکند. زشت‌ترین و محکوم‌ترین کاری که ممکن است در قضیّه‌ی روابط بین‌المللی، یک دولتی انجام بدهد، همین کار است. دولتمردان آمریکا خیال میکنند که دنیا تسلیم دیکتاتوری آنها خواهد شد؛ عجب اشتباهی، عجب اشتباه پُرخسارتی خواهد بود برای آنها! البتّه امروز آنها سرگرم انتخاباتند؛ مست مبارزات دور از اصولِ انسانیِ معمولِ خودشان در باب انتخابات هستند، نمیفهمند چه دارند میکنند. یک قدری که گرد و غبار فرو بنشیند، آن وقت میفهمند که چه غلطی کرده‌اند. خیال میکنند دنیا تسلیم آنها خواهد شد؛ عجب اشتباهی!

«13»