امام بزرگوار و عزیز و معصوم و قطب عالم امکان و ملجأ همه‌ی خلایق اگرچه غایب است و ظهور نکرده است امّا حضور دارد. مگر میشود حضور نداشته باشد؟ این حضور را مؤمن در دل خود حس میکند، با وجود خود حس میکند، با حواسّ خود حس میکند. آن مردمی که می‌نشینند راز و نیاز میکنند، دعای ندبه را با توجّه میخوانند، زیارت آل یاسین را زمزمه میکنند، مینالند و میفهمند چه میگویند، حضور این بزرگوار را حس میکنند؛ ولو ظهور نکرده است، ظاهر نشده است، غایب است. غیبت او ضرری نمیزند به احساس حضور او. ظهور نکرده است امّا حضور دارد؛ هم در دلها، هم در متن زندگی ملّت. مگر میشود حضور نداشته باشد؟ و شیعه‌ی خوب آن است که این حضور را حس کند و خود را در حضور او احساس کند. این به انسان امید میبخشد، نشاط میبخشد. این ملّت بزرگی که در راه خدا دارد مبارزه میکند، برای عظمت اسلام دارد مجاهدت میکند، افتخار طول تاریخ بشر شد، افتخار همه‌ی تاریخ اسلام شد، به خاطر اینکه پرچم اسلام را به اهتزاز درآورد در زمان ما؛ یک چنین ملّتی از همه‌چیز بیشتر به همین امید درخشان احتیاج دارد. این امید را آن اعتقاد به او میبخشد.

«9»