روز ولادت حضرت مهدی موعود (ارواحنا فداه) برای بشریّت یک عید حقیقی است. همه‌ی افراد بشر، آن کسانی که ستمی کشیده‌اند، رنجی برده‌اند، دلی سوزانده‌اند، اشکی ریخته‌اند، انتظاری کشیده‌اند، همه‌ی آن کسانی که با مشاهده‌ی ناملایمات در طول حیات خود در هر نقطه‌ای از عالم و حتّی در هر نقطه‌ای از تاریخ مصیبتی تحمّل کرده‌اند، در مثل چنین روزی و به یاد چنین روزی احساس شادمانی و امید و نشاط کرده‌اند. این ولادت بزرگ و این حقیقت عظیم مال یک ملّت نیست، مال یک زمان خاص نیست، مال مردم یک کشور نیست، مال بشریّت است. این «میثاقَ اللّهِ الَّذی اَخَذَهُ وَ وَکَّدَه»، میثاق خدا است با انسان؛ وَعدَ اللّهِ الَّذی ضَمِنَه؛2 این وعده‌ی خدا است که ضمانت کرده است که این وعده تحقّق پیدا خواهد کرد. همه‌ی انسانهای طول تاریخ نسبت به این پدیده‌ی عظیم و شگفت‌آور احساس نیاز معنوی و قلبی کرده‌اند؛ چون تاریخ از اوّل تا امروز و از امروز تا لحظه‌ی طلوع آن خورشید جهان‌تاب، با ظلم، با بدی، با پلیدی آمیخته بوده است.

«2»