آن نکته‌ای که عرض کردم در قم عرض شد و به شما هم عرض میکنیم، این است که تبلیغ یک فن است، احتیاج دارد به تعلیم، احتیاج دارد به فراگیری، احتیاج دارد به اینکه به طور نوبه‌نو و روزبه‌روز ضرورتها و لوازم آن به مبلّغین ارائه بشود. اینها چیزهایی است که لازم است. جامعه‌ی تبلیغی باید بتواند کار خود را درست انجام بدهد. فنّ تبلیغ را باید آموخت؛ باید کسانی این فن را یاد بگیرند و تعلیم بدهند؛ تکمیل کنند. علاوه بر این همان‌طور که عرض شد، نیازهای روزبه‌روزِ تبلیغ و مبلّغ باید در اختیار او قرار بگیرد. خب امروز ما چه چیزی را به مردم بگوییم؟ در کجا چه مطلبی دارای اولویّت است؟ خب بعضی مسائل عمومی است. فرض بفرمایید بعضی از مسائل دینی است، اخلاقیّات دینی و معارف دینی است که همه احتیاج دارند به آن، در سطح عموم باید به همه گفته بشود؛ بعضی از معارف سیاسی است که همه به آن احتیاج دارند؛ مسائل مربوط به نظام یا مسائل موسمی. حالا فصل انتخابات نزدیک است؛ هر جا مبلّغ میرود، باید مردم را به اهمّیّت انتخابات آشنا کند، به مردم تفهیم کند که این یک وظیفه و یک ضرورت است. اینها مال همه‌جای کشور است، و مخصوص به قشری، محلّی، جایی نیست؛ لکن بعضی از موضوعات هست مال بعضی از جاها است؛ فرض بفرمایید در محیط روشنفکری، در محیط جوان، در محیط دانشگاه، در محیطی که دانشجو در آن زیاد است، یک چیزهایی مورد نیاز است. این چیزها شاید در جای دیگری مورد نیاز نیست؛ اینها را کسی باید بیان کند. بنابراین اوّلاً آموزش تبلیغ؛ مرکزی برای آموزش تبلیغ لازم و واجب است. خود حوزه باید این کار را بکند. دیگران، نه میتوانند، نه بعضی جاها امین هم نیستند؛ کار حوزه است؛ یا در خود قم، یا در شهر دیگری، در جای دیگری.

«12»