نکته‌ی دوّم این است که مبلّغ دین، عالِم انتخاب شده است. عرض کردیم، تبلیغ دین جزو وظایف علمای دین است. خب میشد ما بگوییم که تبلیغ دین را افراد غیر عالِم انجام بدهند؛ [امّا] نه، تبلیغ دین وظیفه‌ی عالِم است. کسانی که تبلیغ دین میخواهند بکنند، باید از علم دین در حدّی که مورد نیاز آنها است برخوردار باشند؛ معنای این چیست؟ معنای این حرف آن است که مبلّغ دین باید در هر سطحی که مخاطبین خود را مشاهده میکند، همّت بگمارد برای بالا بردن آنها از آن سطح. باقی ماندن مخاطبین خود در یک نقطه را تحمّل نکنید. اساس کار تبلیغ بر پیش بردن مخاطب است؛ باید آنها را آگاه کرد، باید آنها را ترقّی داد، باید به آنها رشد فکری داد. پس این هم نکته‌ی دوّم که در تبلیغ، کافی نیست که ما مخاطبینی داشته باشیم و آنها را در یک سطح محدودی از معلومات همین‌طور نگه داریم؛ نه، باید مخاطبین را در جهت علم دین، آگاهی دینی، در جهت تقرّب به پروردگار، در جهت کمالات نفسانی پیش ببریم؛ مثل شاگردی که انسان او را روزبه‌روز تربیت میکند و پیش میبرد. این هم وظیفه‌ی مبلّغ است.

«8»