ملّت ایران، ای کسانی که در زمان حاضر بزرگ‌ترین حماسه‌ی تاریخ معاصر را شما به وجود آوردید! بدانید هر دوی این آرزوهای آمریکا در یک صورت نشدنی است، در یک صورت [هم] کاملاً شدنی است. در چه صورتی نشدنی است؟ در صورتی که آحاد مردم، توده‌های مردم، قشرهای مردم همچنان که در این هفده سال در صحنه حضور داشتند، انقلاب را مال خودشان دانستند، مسئولین را از خودشان دانستند، نسبت به مسائل کشور و انقلاب حسّاس بودند، از حالا به بعد هم در صحنه حضور داشته باشند، انقلاب را مال خودشان بدانند ــ که هست ــ مسئولین را از خودشان بدانند ــ که هستند ــ نسبت به مسائل انقلاب کار داشته باشند، بی‌تفاوت نباشند، احساس مالکیّت نسبت به کشور خودشان و انقلاب خودشان بکنند. اگر این باشد، که تا امروز بحمداللّه بوده است، نه [فقط] آمریکا، اگر ده ابرقدرت مثل آمریکا هم در دنیا باشند، نخواهند توانست مویی از سر این انقلاب کم کنند. تا امروز هم که دشمن نتوانسته است هیچ غلطی بکند، به خاطر این بوده است. در جنگ مردم حضور پیدا کردند، در انتخابات مردم حضور پیدا کردند، در راه‌پیمایی مردم حضور پیدا کردند، در همه‌پرسی مردم حضور پیدا کردند؛ هر کاری که این دولت و نظام و مسئولین داشتند، به مردم که مراجعه کردند، حل شد؛ برای جایی کمک مالی خواستند، مردم تلّ کمکهای مالی را مثل کوه به وجود آوردند؛ برای جنگ پول خواستند، زنها گوشواره‌هایشان را درآوردند و در وسط انداختند؛ برای جنگ خون خواستند، هر جور آدمی رفت آستینش را بالا زد و گفت این خون من؛ جوان خواستند، جوان از درس و مدرسه و کسب و کار و زراعت و پدر و مادر و از همه‌چیز خود گذشت و به جبهه رفت؛ پدرها و مادرها هم جوانها را دادند و رفتند، پشت سرشان را هم نگاه نکردند؛ نتیجه این شد.

«32»