باشند که آن دیگری قبول نداشته باشد؛ اما در این نقطه هیچ اختلافی وجود ندارد و آن، محبّت و ارادت به نبىّ مکرم اسلام حضرت محمدبن عبداللَّه صلی‌اللَّه علیه وآله و سلّم است. این، یک نقطه اجتماع و اتّحاد است و روی آن بایستی تلاش شود. ما قبلاً هم این را گفته‌ایم، بعضی از اصحاب همّت هم تلاش کرده‌اند که بر این اساس، اجتماعی بین فِرَق مسلمین به وجود آید. امروز هم کسانی که اهل همّتند، باید بر این اساس بنشینند و مسلمین را به این نقطه وحدت، متوجّه و متنبّه کنند.

به مناسبت برکات این مولود، یک جمله درباره مسائل مربوط به دنیای اسلام عرض کنیم. آن جمله این است که مسلمین، وضع کنونی خودشان را بفهمند و بشناسند و حس کنند که دشمنان اسلام، چه خوابهای وحشتناکی برای آینده مسلمین دیده‌اند ! علاوه بر آنچه که تاکنون انجام داده‌اند، صِرف همین معرفت به وضع، انسانهای بیدار دل را باید متوجّه به علاج کند. علاج، امر ساده و بسیطی نیست؛ لیکن دو، سه نکته اساسی دارد:

در درجه اوّل، مسأله وحدت و اتّحاد مسلمین است. این قضیه اتّحاد مسلمین را همه فِرَق اسلامی - چه شیعه و چه سنّی، چه مذاهب مختلف اهل سنّت و چه مذاهب شیعه - باید جدّی بگیرند. امروز مسلمانان وحدت اسلامی را جدّی بگیرند. وحدت اسلامی هم معنایش معلوم است. مقصود این نیست که مذاهب، در یک مذهب حل شوند. بعضی کسان برای این که اتّحاد مسلمین را تحصیل نمایند، مذاهب را نفی میکنند. نفی مذاهب، مشکلی را حل نمیکند؛ اثبات مذاهب، مشکلات را حل میکند. همین