درست و بجا انجام دهد. دانشِ تنها هم بدون عطوفت و مهربانی کافی نیست. لازم است این دانش، با روحیه انسانی لطیف، بامحبّت و احساس مسؤولیت و با دلسوزی نسبت به بیمار همراه باشد. این دو بُعد، در پرستاران جمع شده است. لذا اگر طبابت باشد، اما پرستاری نباشد، طبابت هم نخواهد توانست علاج بیماری بیمار را بکند. بخش مهمّی از بهبود حال بیماران ما، مرهون دست نوازشگر پرستاران است.

عزیزان من ! این موقعیت را قدر بدانید؛ این خدمتگزاری را بزرگ بشمارید؛ از خدا به خاطر آن سپاسگزاری کنید که شما را به این کار مهم موفّق کرده است و آن را هر چه میتوانید، بهتر انجام دهید. در دوران جنگ تحمیلی هم پرستاران ما خیلی خدمت کردند و شب و روز، این قشرْ مشغول زحمتکشی هستند. این کارهایی که وزیر محترم ذکر کردند، همه کارهای لازمی است که ان‌شاءاللَّه امیدواریم با سرعت و به بهترین وجهی انجام گیرد و خداوند مسؤولانی را که در سالهای گذشته آن زحمات را کشیدند، مأجور فرماید.

نکته‌ای که به این مناسبت به طور مختصر عرض میکنم، این است که این ترکیبِ میان دانش و عواطف انسانی، چیز مهمی است و در همه‌جا لازم است. امروز علّت این‌که دانشِ پیشرفته فوقِ مدرنِ تمدّن و دنیای غرب قادر نیست بشریّت را نجات دهد، همین است که با انسانیت همراه نیست. هر جایی که دانش باشد، اما وجدان و معنویّت و اخلاق و عاطفه و احساسات بشری در آن‌جا غایب باشد، بشر از آن دانش سودی نخواهد برد. دانش بدون معنویّت و اخلاق، بمب اتم میشود، به جان بیگناهان