قدرت نظامی برای کشوری که مورد تهدید قدرتهاست، یکی از واجبترینِ واجبهاست. امروز این نکته مخصوص جمهوری اسلامی هم نیست. همه کشورهایی که میخواهند از آسیب دخالت قدرتهای بزرگ محفوظ باشند، اوّلاً باید نظامهای سیاسی آنها متّکی به مردم باشد؛ ثانیاً باید از قدرتِ نظامىِ مردمىِ خودکفاىِ کارآمد برخوردار باشند؛ ولی آنها این را نمیخواهند.

امروز رژیم استکبارىِ امریکا در پنج قارّه عالم حضور نظامی دارد؛ هزارها کیلومتر دورتر از خاک خود، حضور نظامی و نیروی مسلّح دارد - آن هم در حجمهای انبوه - آن وقت کشورهایی را که میخواهند به قدرت ملىِ خودشان تکیه کنند و برای خودشان قدرتِ دفاع فراهم آورند، مورد سؤال قرار میدهد ! آری؛ آنها میخواهند ابزارهای نظامىِ خود را هر چه بیشتر به کسانی بفروشند که دارای پولی هستند و میتوانند آنها را بخرند؛ اما حتّی حاضر نیستند به آنها هم نیروی نظامی حقیقی مردمی را بدهند، یا اجازه آن را صادر کنند.

در رژیم گذشته کشور عزیز ما، پولهای گزاف و بیحسابی به بیگانگان داده میشد - که هنوز پرونده آن پولها و آن معاملات، در دادگاههای جهانی گشوده است و جمهوری اسلامی ایران دنبال آن پرونده‌هاست؛ ما آنها را رها هم نکرده‌ایم - و ابزارهای نظامی در اختیار آن رژیم قرار میگرفت؛ اما کاملاً تحت اختیار و زیرکلید و در کنترل خودشان ! هواپیمایی را که به ایران میفروختند، حتّی اجازه نمیدادند قطعات یدکیاش در این‌جا ساخته شود؛ حتّی قطعات مرکّب آن در این‌جا باز گردد و شناخته شود !