اگر چه به خاطر این قضیه امام را تبعید کردند، ولی فکر در میان مردم باقی ماند و رشد کرد و ریشه‌دار شد، تا این‌که در سیزدهم آبان سال ۱۳۵۷ یک عدّه جوان دانش‌آموز، به مناسبت سالروز دستگیری و تبعید امام، آن تظاهرات پُرشور را به راه انداختند و دهها نفر از آنها به شهادت رسیدند. باز قضیه روی دوش جوانان پیش رفت و شدّت و کیفیّت پیدا کرد. باز در سال بعد از آن - یعنی در آبان ۱۳۵۸، سال اوّلِ پیروزی انقلاب - مجدداً جوانان بودند که نقطه‌ی اساسی حضور امریکاییها را در محلّی که به نام سفارت معرفی شده بود؛ اما در حقیقت کانون توطئه و سازماندهی ضدّ انقلاب در تهران محسوب میشد، به درستی شناختند، به آن حمله کردند و آن محل را تسخیر نمودند.

از اوّل تا آخر قضیه - یعنی از شروع ماجرای سیزدهم آبان، تا کامل شدن آن به صورت یک مسأله‌ی چندجانبه - پانزده سال طول کشید. در تمام این مراحل، جوانان دست‌اندرکار بودند. امروز هم این قضیه بیشتر به شما جوانان متوجّه است؛ چه جوانان دانشجو، چه جوانان دانش‌آموز و چه بقیه‌ی جوانان کشور.

هر چیزی که متّکی به قشر جوان باشد و از آنها مایه بگیرد و به دست آنها باشد، آن چیز در جامعه همیشه با طراوت و ماندگار خواهد بود. لذا قضیه‌ی مبارزه‌ی با استکبار و تعیین روز سیزدهم آبان به این مناسبت، یک قضیه‌ی ماندگار است و همیشه هم با طراوت خواهد ماند؛ چون روی دوش جوانان است.