اوّل ماه مبارک میخوانید که: « اللّهم اجعلنا ممن نوی فعمل ولا تجعلنا ممن شقی فکسل ».^[1] کسالت، بیرغبتی و بینشاطی برای کار - چه کار معنوی و چه کار مادّی - شقاوت است.

روزه، یکی از بهترین کارهاست. با این که به ظاهر اقدام نکردن است؛ اما در باطن اقدام است، عمل است، کار مثبت است. چون شما نیّت این کار را دارید؛ لذا از هنگامی که وارد صحنه روزه‌داری میشوید - یعنی از بعد از لحظه طلوع فجر - تا آخر روز به طور دائم به خاطر این نیّت، در حال عبادتید. اگر هم بخوابید، عبادت میکنید. همین‌طور راه بروید، عبادت میکنید.

این که از قول نبّیاکرم علیه‌و علیآله‌الصّلاة والسّلام نقل شده است که فرمود: « انفاسکم فیه تسبیح و نومکم فیه عبادة »؛^[2] خوابیدن و نفس کشیدن شما عبادت است، خواب چطور عبادت میشود ؟ نفس کشیدن چطور « سبحان‌اللَّه » گفتن میشود ؟ این به خاطر آن است که شما بیکار هم که باشید، هیچ اقدامی هم که نکنید، چون با این نیّت وارد این وادی شده‌اید، یکسره در حال عبادتید.

در روایت دیگر میفرماید: « نوم‌الصّائم عبادة و صمته تسبیح »؛^[3] سکوت هم که میکنید، مثل این است که « سبحان‌اللَّه » میگویید. و « عمله متقبّل