یک نکته اساسی در نوروز هست که در روایات ما به آن توجّه شده است. من مایلم شما عزیزانی که امروز در این صحن و در صحنهای دیگر و مراکز آستان قدس رضوی هستید - اجتماع عظیم مردم - و این سخن را میشنوید، به آن توجّه کنید. هر یک از آحاد ملت ایران هم که میشنود، به آن توجّه کند.

نوروز، یعنی روز نو. در روایات ما - بخصوص همان روایت معروفِ « معلّیبن‌‌‌خنیس »^[1] - به این نکته توجّه شده است. معلّیبن‌‌‌خنیس که یکی از رُوات برجسته اصحاب است و به نظر ما « ثقه » است، جزو شخصیتهای برجسته و صاحب راز خاندان پیغمبر محسوب میشود. او در کنار امام صادق علیه الصّلاة والسّلام زندگی خود را گذرانده و بعد هم به شهادت رسیده است. معلّیبن‌‌‌خنیس - با این خصوصیات - خدمت حضرت میرود؛ اتفاقاً روز « نوروز » بوده است - در تعبیرات عربی، « نوروز » را تعریب میکنند و « نیروز » میگویند حضرت به او میفرمایند: « أتدری ماالنیروز ؟» آیا میدانی نوروز چیست ؟

بعضی خیال میکنند که حضرت در این روایت، تاریخ بیان کرده است ! که در این روز، هبوط آدم اتّفاق افتاد، قضیه نوح اتّفاق افتاد، ولایت امیرالمؤمنین علیه السّلام اتّفاق افتاد و چه و چه. برداشت من از این روایت، این نیست. من این طور میفهمم که حضرت، « روز نو » را معنا میکنند. منظور این است: امروز را که مردم، « نوروز » گذاشته‌‌‌اند، یعنی