انسان نیست، وقتی که میدان فرصت‌طلبانه است: « ﴿فاذا ذهب الخوف سلقوکم بالسنة حداد اشحة علی الخیر ﴾ »! ^[1] اینها کسانی هستند که وقتی میدان، میدان نشان دادن گوهر مردانگی است، نشان دادن جهاد و فداکاری است، نشان دادن مجاهدت است، اصلاً پیدایشان نیست ! اما وقتی که میدان، میدانی است که خطری - علی‌الظّاهر - آن را تهدید نمیکند، میبینید که زبانشان بر روی مؤمنان دراز است، زبانشان روی جوانان بسیجی و روی خانواده‌های شهدا دراز است. اینها آن نقاطی نیستند که قرآن با چشم تحسین نگاهشان کند. تحسین در قرآن متعلّق به کسانی است که وقتی روز شدّت است، با شدّت میایستند؛ وقتی روزی است که دشمن، تهدیدی متوجّه ملت و کشور کرده است، در صفوف مقدّم میایستند. آن وقتی هم که وقت سازندگی، وقت کار اجتماعی، کار علمی، وقت درس خواندن و وقت تربیت و رشد استعدادهاست، باز در میدانها - میدانهایی که مناسب این کارهاست - با واقع‌بینی، با نجابت و با حلم دنبال این هستند که سودی از آنها به جامعه برسد. خدا را شکر میکنیم که در میان ملت ما انسانهای این‌گونه زیادند و انسانهای آن‌چنانی کمند.

من به شما فقط میخواهم این نکته را تأکید و تکرار کنم؛ میخواهم بگویم: ای مردم عزیز آمل ! ای مردم شریف مازندران و ای همه ملت بزرگ ایران ! کشور شما کشوری است که خدای متعال آن را از نعم مادّی و معنوی،