مراجعه میکردند و میگفتند از آنها دلسوزی دیده نمیشود - البته بعضی هم مؤمنانه و مخلصانه در خدمت دانشگاهها بودند - توسعه دانشگاههای کشور، احتیاج به یک فکر اساسی داشت. آن فکر اساسی، تشکیل این دانشگاه بود. امروز بنده نگاه میکنم، میبینم که چندهزار نفر فارغ‌التّحصیلان و متخرّجان این دانشگاه - از بانوان و آقایان - بحمداللَّه حضور دارند. این برای ما خیلی شیرین و خاطره و تجربه ماندگاری است.

برادران و خواهران عزیز ! من فقط یک جمله در این زمینه به شما عرض کنم و آن این است که امروز نسل روشنفکر دانشگاهی، یک مسؤولیت ویژه دارد. امروز کشور شما و انقلاب شما و نظام اسلامی و پُرافتخار شما دورانی را میگذراند که همه کسانی که صاحب فکر و اندیشه هستند، باید برای پُربارکردن این نظام و فکرها و دستهای گرداننده آن تلاش و همکاری کنند. ما دوره‌های سختی را پشت سرگذاشته‌ایم؛ دوران جنگ را، دوران بعد از جنگ را که آن هم مشکلات و دشواریهای زیادی داشت.

امروز آن دورانی است که باید با ابزار دانش و معرفت و تلاش علمی، کاری کنیم که عقب‌افتادگیهای تحمیلىِ دوران طولانی سلطه استبداد در این کشور، جبران شود؛ آن دورانی که نگذاشتند استعدادها شکوفا گردد؛ نگذاشتند هویّت اصلی و حقیقی این ملت، خود را نشان دهد؛ به تبع ورود کالاهای صنعتی - که نتیجه پیشرفت علم و صنعت غرب بود - در همه‌چیز، آن را به غرب وابسته کردند؛ کالاهای فکری و فرهنگی را وارد این کشور کردند و به اوّلین کاری که دست زدند، بیاعتقاد کردن قشر تحصیلکرده این کشور به موجودی خودش بود؛ به فرهنگ خودی،