این خصوصیاتی که عرض کردیم، همه‌اش باید برای شما موجب شکر باشد، نه موجب غرور. خدا به شما چنین توفیقی داد و این راه را به شما نشان داد. خداوند متعال، با لطفش، شما را در این راه کمک کرد و عنایت و فیض او دستتان را گرفت. پس، شاکر باشید. آن نعمتها، امتیاز بزرگی است و اگر شکر کنید، این شکر هم امتیاز مضاعفی برای شماست. به مجرّد این‌که خود را در صف شاکران قرار دادید، وظیفه‌ای برای شما به وجود می‌آید که وظیفه هر انسان آگاه و فرزانه است و آن، ایستادگی در این راه و ادامه دادن این جهت و حرکت است. لذاست که در دعایی که همین حالا جناب آقای « موحّدی ( ۱ )» بر زبان آوردند - که از ادعیه شریفه ماه رجب است - عرض میکنیم: « الّلهم انّی اسئلک صبر الشّاکرین لک .» « شکر »، به معناىِ اقرار به نعمت است؛ اقرار به آن موقعیتی است که خدای متعال، آن را شایسته توجّه لطف خود دانسته است. پس، باید در این راه ایستاد. و این همان صبر است که باید آن را ادامه داد. اوّلاً شکر کنید. ثانیاً، به دنبال شکر، در همین راه مستقیم و خطِّ قویم حرکت کنید و حرکت را ادامه دهید.

عزیزان من ! این است مایه روسفیدی و آن بهره وافی و عظیم از رحمت الهی. این است که دنیا و آخرتِ این ملت و بیش از همه، آخرتِ خودِ شما را آباد خواهد کرد. قرار گرفتن در زمره کسانی که بار سنگین سعادت یک ملت را بر دوش دارند، قدر بدانید. کسی که زیر بار است، دچار زحمت است؛ اما اگر این بارْ عزیز باشد، همین زحمتْ مغتنم است و باید آن را با دل و جانْ خواست و گرفت.