بزرگوار هم زینت‌بخش این خطبه شود، بخش کوتاهی از یکی از خطب جمعه آن بزرگوار را انتخاب کرده‌ام که عرض خواهم کرد.

قبل از شروعِ صحبت، لازم میدانم از همه کسانی که در طول این سالهای متمادی، به هر نحوی در برگزاری این نماز پُرشکوه سهیم بوده‌اند - شما مردم عزیز و خداجوی، ائمّه محترم جمعه تهران، کارکنان و خدمتگزاران نماز جمعه چه در تمهید مقدّمات و چه در فرستادن و رساندن صدای نماز جمعه به دیگران - صمیمانه تشکّر کنم؛ بخصوص از مرحوم آیةالله طالقانی یاد کنم که اوّلین نماز جمعه را به امر امام در تهران امامت کردند و این بنای مبارک با دست و حضور ایشان بنیان نهاده شد. همچنین لازم است از مرحوم آیةالله ربّانی املشی که در عداد آقایان محترمی بودند که گاهی نماز جمعه را اقامه میکردند و به رحمت خدا رفتند، یاد کنم و فتوح روح آن بزرگواران را از خدای متعال مسألت نمایم. البتّه داستان نماز جمعه، فقط داستان نماز جمعه تهران نیست؛ که در این باره هم عرایضی عرض خواهم کرد.

امیرالمؤمنین علیه‌السّلام طبق روایتی که مرحوم مجلسی از « مصباح‌المتهجّد »^[1] نقل میکند، در یکی از روزهای جمعه خطبه‌ای ایراد فرمود که با حمد و ثنای حضرت باری‌تعالی‌ با بلیغترین و عمیقترین و زیباترین کلمات شروع میشود و سپس با صلوات و سلام بر محمّد رسول‌الله، خاتم انبیا صلّیالله‌علیه‌وآله‌وسلّم و شهادت بر عبودیّت و