خصوصیّات برجسته‌‌اى در آقاى جعفرى ( رحمة الله‌ علیه ) بود که به نظر من همه‌‌ى اینها براى نسل جوان و پژوهنده و اهل علم و اهل تحقیق، الگو است. ایشان آن وقتى که کارهاى تحقیقى خودشان را شروع کردند خیلى جوان بودند. البتّه من شاید حدود سالهاى ۳۴، ۳۵ بوده که ایشان را شناختم؛ خب ایشان تازه از نجف آمده بودند و جوان و فاضل و فعّال و پرشور، و مورد احترام بزرگانِ ما که در مشهد با ایشان برخورد میکردند - مرحوم آقاى میلانى، بعضى از آقایان دیگر - و طلّابى که آن وقت اهل کار و تحقیق بودند در مشهد. به نظرم شاید چند ماهى ایشان مشهد ماندند؛ اخوانشان مشهد بودند؛ ایشان هم به یک مناسبتى چند ماهى یا یک سالى آمده بودند مشهد، و با ایشان ما آنجا آشنا شدیم. روح تحقیق، تفحّص، نشاط، شور علمى در ایشان بود؛ یعنى روحیه‌‌ى جوانى. قاعدتاً سنّ ایشان آن وقت حدود سى سال بوده و در عین جوانى بودند؛ همه‌‌ى این شور جوانى در کار علمى و فکر و بحث و نوشتن و تحقیق کردن و مطالعه کردن و مانند اینها صرف میشد. خب حافظه‌‌ى فوق‌‌العاده‌‌ى ایشان و استعداد علمى و مانند اینها هم که به جاى خود محفوظ.

و این حالت تا همین آخر ادامه داشت، یعنى در عین اینکه ایشان قریب ۷۰ سال یا ۷۳ سال [ داشتند ]؛ چیز عجیبى است. مثلاً آخرین بار که ما ایشان را دیدیم - گمانم یک سال پیش یا هفت هشت ماه پیش بود که