ملت ما، ملتی است بزرگ، باهوش، با استعداد و جوان - که اکثریت این ملت را جوانان تشکیل میدهند - از یک سو وجود منابع غنىِ زیرزمینی که در کشورهای گوناگونی که صاحب منابع هستند، کم نظیر است و از سوی دیگر، وجود نظامی است که به مردم امکان حضور، بروز استعدادها، فعّالیت، تلاش، رشد و تکامل علمی و فکری میدهد. یک روز بود که بر این کشور - بر همین زمین و بر همین منابع - حکومتهایی حاکم بودند که استعدادها را میکشتند. دلیل بر این که استعدادها را میکشتند، این بود که در طول صدسال از ورود اروپاییها به این کشور تا سال شروع انقلاب - مثلاً از حدود سالهای 1257 تا 1357 هجری شمسی - یعنی اوّل در نیمه دوم دوران قاجار، بعد هم در دوران پهلویها، در این کشور، علم، پیشرفت علمی، مغز متفکّر علمی و پدیده‌های گوناگون علمی دیده نشد؛ یعنی نگذاشتند. اگر آدم برجسته‌ای هم پیدا شد، جذب کردند، دزدیدند، جای دیگر بردند و از او استفاده کردند. در آن دورانی که همه دنیا چهار اسبه به سمت پیروزی و به سمت پیشرفت و تمدّن و نوسازی مادّی میرفت، کشور ما را در حال بدبختی نگهداشتند و به چیزهایی که برای یک ملت سمّ است، سرگرم کردند. البته در دوره‌ای، به اصطلاح دانشگاه و مطبوعات و مجلس شورا هم داشتیم؛ اما در اختیار دستگاه جبّاری بود که برای آن در درجه اوّل، منافع بیگانگان و منافع مسؤولان آن روزِ کشور مطرح بود و منافع مردم و آینده اصلاً مطرح نبود.

امرزو بحمداللَّه یکی از خصوصیات بسیار بزرگِ این کشور و این ملت این است که نظامی برسرِکار است که امکان رشد به ملت میدهد. جوان