شما ملاحظه کنید، هشت سال جنگ برای یک کشور، رویدادی فراموش شدنی و کوچک نیست. در طول این هشت سال، هیچ زبان انتقادگر و ذهن وسوسه‌گری نتوانست نیروی هوایی را مورد اعتراض قرار دهد و به کار آن انتقاد و اعتراضی کند. چرا ؟ چون نیروی هوایی در طول این دوران دشوار و پُرحماسه و در عین حال خون‌بار، در جلوترین میدانها حاضر بود. در طول جنگ، نیروی هوایی یکی از بهترین امتحانها را داد. این پدیده بزرگ، نمیتواند از آن اقدام روز نوزدهم بهمن جدا باشد. این همان روحیه است؛ یک جا آن‌طور خودش را نشان میدهد؛ یک جا در طول جنگ این‌طور ظهور و بروز میکند؛ یکبار و یکجا هم در دوران سازندگی پس از جنگ و خودسازی و بازگشت به خود، باید طور دیگری خود را نشان دهد، که میدهد.

هیچ‌کس منّتی بر سر ارتش جمهوری اسلامی ایران ندارد. هیچ کس دست ارتش را به‌سوی انقلاب و اسلام و نور هدایت نگرفته است و نکشیده است. همه ما منّت‌پذیرِ انقلاب و اسلامیم. اسلام به گردن همه ما حق دارد. انقلاب به گردن همه ما حق دارد که ما را از دوران تلخ اسارت و وابستگی و بیحالی و عدم امکان بروز استعدادها و قبول سلطه بیگانگان خارج نمود و به دورانی وارد کرد که اگر دشواری و سختیای هم داشته باشد، در راه ایجاد یک دنیای بهتر و برای ایستادن روی پای خود است. ارتش از جمله اجزایی از این ملت بود که با شوق خود، با پای خود، به میل خود، با ابتکار خود، با قبول خطرها، به سمت انقلاب آمد، انقلاب را