وَ قیلَ لِاَبی عَبدِ اللهِ ( عَلَیهِ السَّلامُ ): مَن اَکرَمُ الخَلقِ عَلَى الله ؟ فَقالَ ( عَلَیهِ السَّلامُ ) اَکثَرُهُم‌ ذِکراً للهِ‌ وَ اَعمَلُهُم‌ بِطاعَةِ اللهِ؛ ‌ قُلتُ فَمَن اَبغَضُ الخَلقِ اِلَى الله ؟ قالَ ) عَلَیهِ السَّلامُ ) مَن یَتَّهِمُ اللهَ؛ قُلتُ اَحَدٌ یَتَّهِمُ اللهَ ؟ قالَ ( عَلَیهِ السَّلامُ ) نَعَم مَنِ استَخارَ اللهَ فَجاءَتهُ الخیَرَةُ بِما یَکرَهُ فَیَسخَطُ فَذلِکَ یَتَّهِمُ اللهَ؛ قُلتُ وَ مَن ؟ قالَ یَشکُو اللهَ؛ قُلتُ وَ اَحَدٌ یَشکُوهُ ؟ قالَ ( عَلَیهِ السَّلامُ ) نَعَم مَن اِذَا ابتُلِیَ شَکا بِاَکثَرَ مِمّا اَصابَهُ؛ قُلتُ وَ مَن ؟ قالَ ( عَلَیهِ السَّلامُ ) اِذا اُعطیَ لَم یَشکُر وَ اِذَا ابتُلیَ لَم یَصبِر؛ قُلتُ فَمَن اَکرَمُ الخَلقِ عَلَى الله ؟ قالَ ( عَلَیهِ السَّلامُ ) مَن اِذا اُعطیَ شَکَرَ وَ اِذَا ابتُلیَ صَبَر .( ۱ )

حدیث زندگی ۱ | ۲۵. عزیزترین و مبغوض‌ترین مردم چه کسانی هستند ؟

( در ابتدای جلسه درس خارج فقه ۱۳۷۹ / ۰۸ / ۲۳ )

وَ قیلَ لِاَبی عَبدِ اللهِ ( عَلَیهِ السَّلامُ ): مَن اَکرَمُ الخَلقِ عَلَى الله ؟ فَقالَ ( عَلَیهِ السَّلامُ ) اَکثَرُهُم‌ ذِکراً لله

بنا بر این روایت، نفْس یاد خدا یک ارزش است، با قطع نظر از اطاعت که آن هم یک ارزش دیگری است؛ وجه آن هم معلوم است، چون خود ذکر و یاد، مقدّمه‌ی همه‌ی خیرات است؛ « اِنَّما تُنذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّکر »( ۲ ) که اصلاً [ اگر ] یاد و توجّه و ذکر نباشد، اِنذار انبیا هم امکان‌پذیر

«1»