بیانات سال 79
بسم الله الرّحمن الرّحیم
الحمدلله ربّ العالمین. والصّلاة والسّلام علی سیّدنا و نبیّنا و حبیب قلوبنا ابی‌القاسم المصطفی محمّد و علی آله الأطیبین الأطهرین المنتجبین الهداة المعصومین سیّما بقیّةالله فی الأرضین. قال الله الحکیم فی کتابه: « ولو قاتلکم الّذین کفروا لولوّا الأدبار ثم لا یجدون ولیّاً و لا نصیرا سنّةالله الّتی قد خلت من قبل و لن تجد لسنّةالله تبدیلا ».( ۱ )
این روزها حوادث بزرگی که خاطرات آنها برای ملت مسلمان و بخصوص مردم شیعه بسیار حائز اهمیت است و حوادث مصیبت‌بار و دردناکی است - یعنی رحلت حضرت خاتم‌الانبیاء صلّیالله‌علیه‌وآله‌وسلّم، شهادت سبط اکبر، حضرت مجتبی علیه‌الصّلاةوالسّلام و شهادت حضرت ابیالحسن علی‌بن‌موسیالرضا علیه‌آلاف‌التّحیّةوالثّناء - با خاطره تلخِ مصیبت‌بار دیگری که رحلت امام بزرگوار است، همزمان شده است.
من امروز برای این که عظمت شخصیت امام بزرگوارمان را از یکی از ابعاد گوناگون مورد ملاحظه قرار دهم، بحثی را مطرح میکنم و آن این است که در این آیه‌ای که تلاوت کردم - که یکی از آیات سوره فتح است - قرآن کریم برای مسلمانان مؤمنِ آن زمان، حقیقتی را