مواجهه با انحراف و خطا باید جدّی باشد. هم دولتیها و هم دستگاه قضایی اگر در جایی دیدند که انحراف و خطایی وجود دارد، باید با آن برخورد کنند. البته ما در آن نامه‌ای هم که به رؤسای محترم سه قوّه نوشتیم، بر این نکته تأکید کردیم که خطاهای کوچک را نباید بهانه برخوردهای سنگین قرار داد و اصلاً میشود از خیلی خطاهای کوچک اغماض کرد. خطای بزرگ است که در کارها اختلال ایجاد میکند؛ مثل قلوه سنگی که در مسیر کارخانه و کارگاهی بیندازند؛ علاوه بر این‌که کار را متوقّف میکند، چرخ و پَرِ آن کارخانه را هم نابود میکند و از بین می‌برد.

بزرگ بودن خطا به دو چیز است: یکی این‌که خودِ خطا بزرگ باشد - مثلاً فسادهای مالی بزرگ، خیانتهای بزرگ - یکی این است که خطاکننده، مسؤول یا مؤتمن باشد. گاهی سر زدن خطاهای کوچک از انسانهایی که از آنها امانت انتظار میرود، ضررش بسیار بیشتر از خطاهای بزرگ دیگران است. امین بودن موجب میشود که خطای صادر شده، بزرگ باشد. باید با این خطاها برخورد شود؛ این در کارایی نظام تأثیر دارد. اگر مسؤولان دولتی در جای خود و مسؤولان قضایی در جای خود، هر کدام با این انحرافات و خطاها برخورد کنند، هم کارایی مسؤولان دولت در زمینه‌های مختلف زیاد خواهد شد و هم این معضل اقتصادی - مشکل اشتغال، مشکل صادرات و واردات، مسائل مربوط به پول و غیره - عمدتاً حل خواهد شد. یعنی برخورد با