فساد، هم موجب میشود که افراد، دقّت بیشتری بکنند، هم موجب میشود که دستهای خیانتکار بترسند و عقب بکشند. این دو عامل موجب خواهد شد که در کارهای اقتصادی و جاری کشور و دولت، پیشرفت به وجود آید. بنابراین علاج تهاجم به ناکارآمدی نظام، اثبات کارآمدی است؛ که اثبات کارآمدی هم این‌گونه است.

نقطه دیگرِ مورد توجّه این است که با تبلیغات، ناکارآمدی نظام را به صورت یک اصل مسلّم درآورند که به نظر من این از آن چیزهای خطرناکی است که گاهی دوستها و خودیها هم در این‌جا اشتباه میکنند. در مقامِ انتقاد از دستگاه و سازمان و مسؤولی، گاهی طوری حرف زده میشود که انعکاس آن در بیرون و در ذهن مخاطبانی که نشسته‌اند و به حرف ما گوش میکنند، به مراتب بیش از آن واقعیّت است ! این را باید توجّه داشت. ما نباید با دشمنانِ نظام همصدا شویم. آنها مرتّب روی ناکارآمدی نظام تکیه میکنند و ما هم چه به صورت ناکارآمد جلوه دادن قوّه قضایّیه، چه به صورت ناکارآمد جلوه دادن دولت و چه به صورت ناکارآمد و یا بد جلوه دادن اشخاص امین و سالمی که در نظام مشغول خدمتند، دائماً آن را تکرار میکنیم ! هر کدام از کارها باید در جای خود صورت گیرد: دنبالگیری فساد با روش صحیحِ قانونی در جای خود انجام گیرد؛ این‌طور فضاسازیهای کاذب هم نشود. اینها با هم منافاتی ندارند؛ لازم و ملزوم هم نیستند که اگر ما خواستیم با فساد مبارزه کنیم، پس حتماً باید فضایی نامطمئن و